Sathian ตอนที่ 16..กว่าจะได้มาซึ่งที่เรียกกันว่า ประทานบัตร หรือใบอนุญาตให้ทำเหมืองได้

21 ตุลาคม 2566…..อุตส่าห์หากรรมมาทำเหมือง.. ตอนที่ 16..กว่าจะได้มาซึ่งที่เรียกกันว่า ประทานบัตร หรือใบอนุญาตให้ทำเหมืองได้ ผมหมายถึงเหมืองแร่ดินขาวแบบ sme. บ้านเราอยู่เชียงใหม่ อายุก็มากแล้ว ก็ต้องคิดหากินใกล้บ้าน ลำปางเป็นเมืองถ่านหิน และดินขาว ในตอนนั้น จากประสบการณ์ที่มี และมนุษย์สัมพันธ์ซึ่งต้องใช้การทำเหมืองในต่างถิ่นต้องนำมาใช้ให้ได้ผล การเข้าถึงมวลขนเป็นเรื่องสำคัญที่สุด เราต้องใช้ความจริงใจ และเข้าใจทั้งเขาและเราให้ตรงกัน การขอประทานบัตรต้องมีประชาพิจารณ์และความเห็นชอบของ อบต. สรุปว่าต้องผ่านความเห็นชอบของมวลชนให้ได้ แต่สำหรับเหมืองแร่ขนาดใหญ่โดยมีนายทุนที่เร่ำรวยก็เป็นอีกเรื่องนึง แต่เราโชคดีที่เรากับชาวบ้านเข้าใจกัน ก็อยู่ที่เราชี้แจงเรื่องผลได้ผลเสียจากการที่เราจะทำเหมือง ความจริงแล้วเงินทองไม่สำคัญอะไร แต่น้ำใจนั้นสำคัญยิ่ง จากการนี้เราได้เพื่อนอีกมากและที่สำคัญ เขาเป็นคนดีและหลายๆคนเป็นผู้นำมวลชนและเป็นกรรมการหมู่บ้าน

ไหว้สาเจ้าที่ เริ่มเปิดเหมืองแต่ละครั้งและปิดเหมือง เขาจะเปิดด้วยหัวหมู และปิดด้วยหมูทั้งตัว น่าจะเป็นความเชื่อหรือประเพณี แต่เราเห็นว่าเหมาะสมเพราะเริ่มเปิดตังมีน้อย ตอนปิดค่อยยังชั่วหน่อย บางปีหมูแพงมากกว่า 5000 บาท/ตัว