Lertsin 002 ชีวิตที่หักเห
002 ชีวิตที่หักเห
เคยมีคนถามว่า "ถ้าย้อนเวลาได้ อยากไปอยู่ในช่วงไหนของชีวิต?" ตอบโดยไม่เสียเวลาคิดเลยว่า "4 ปี ในรั้วจามจุรี" เพราะเป็นช่วงที่มีแต่ความสุข สนุก รื่นเริง ไม่ต้องรับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น มีพรรคพวกเพื่อนฝูงที่น่ารักมากมาย แต่ก็ได้ทำประโยชน์ให้กับชุมชนโดยเป็นสมาชิกชมรมค่ายอาสาพัฒนา คณะวิทยาศาสตร์ ที่เรียกสั้นๆว่า "ค่ายวิดยา" ทำการปรับปรุง ซ่อมแซม และสร้างใหม่บางส่วน โรงเรียนบ้านตาแก อำเภอประโคนชัย(ปัจจุบันอยู่ในเขตอำเภอเฉลิมพระเกียรติ) จังหวัดบุรีรัมย์ ในปี 2518 และโรงเรียนบ้านหนองม้า อำเภอโนนสูง จังหวัดนครราชสีมา ในปี 2519 อีกทั้งยังมีส่วนร่วมจัดหาทุนทั้งการจัดดนตรี ฉายภาพยนตร์ ขายแซนด์วิช นับว่าเป็นประสบการในรั้วจามจุรีที่ดีมาก แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่ภายหลังเหตุการณ์ 6ตุลาคม 2519 มีปรากฏการณ์แปลกประหลาด "นิสิตจุฬาฯห้ามเข้าจุฬาฯ " บังเอิญได้มีโอกาสเข้าไปเห็นห้องค่ายวิดยา บนชั้น4ตึกยูเนี่ยน อุปกรณ์ที่ใช้ในการออกค่ายถูกรื้อทำลายจนหมด ช่างเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน และมันคงเป็นจุดจบของชมรมค่ายอาสาพัฒนา คณะวิทยาศาสตร์ตั้งแต่บัดนั้น
ตอนจบใหม่ๆ พวกเรายังนัดพบกันที่ร้านหมวยขายน้ำริมสระวิดยาทุกเย็น ไม่ยอมหางานทำสักที บางคนได้งานแล้วก็ยังแวะมา พวกที่ข้ามฟากไปเรียนหมอ เภสัชฯ ก็หาเวลามาพบปะสังสรร ยังเกาะกลุ่มกันเหนียวแน่น แต่เหตุการณ์บ้านเมืองทำให้เราต้องแยกย้ายกันไป ผมบังเอิญไปสอบเข้ารับราชการได้ กพ. ต้องการ1ตำแหน่ง มีผู้จบธรณีวิทยา จากจุฬา 4คน เชียงใหม่ 60คน มาสมัคร แบบที่ว่าน่ะครับ ฟ้าลิขิตให้ผมต้องเป็นนักธรณีวิทยา สังกัดกรมทรัพยากรธรณีที่ต้องออกตระเวณสำรวจธรณีวิทยาทั่วประเทศ เลยสอบได้ที่1 ได้เรียกบรรจุทันที ในเดือนพฤศจิกายน 2519 ภายหลัง คนที่สอบได้ที่4และ5 ได้เรียกไปบรรจุที่กรมศุลกากร มีวิถีชีวิตและความเป็นอยู่ดีกว่าคนที่สอบได้ที่1แบบเทียบกันไม่ได้เลย แต่ถ้าพูดถึงประสบการณ์ชีวิต เปรี้ยว หวาน มัน เผ็ด บู๊ หรือหนังชีวิต ผมชนะขาด ยิ่งเรื่องการเดินทางคงมาเทียบไม่ได้แน่ เพราะนับจนถึง ปี2556ผมไปมาครบทุกจังหวัด จังหวัดที่ไปน้อยสุดคือ8ครั้ง พูดให้ง่ายขึ้นคือ ผมท่องเที่ยว(ทำงานด้วย)ทั่วไทยมา8ตลบแล้ว นึกไม่ออกว่าแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงระดับประเทศที่ไหนที่ไม่เคยไป
งานแรกในฐานะนักธรณีวิทยา ลูกพี่ทดลองปล่อยเดี่ยว ให้สำรวจตามเส้นทางชุมพร -ระนอง โดยมีช่างสำรวจ และคนขับรถแลนด์โรเวอร์ ร่วมทีม กลางวันสำรวจ ตกเย็นหาที่กางเต้น ชาวบ้านคิดว่ามาฉายหนังกลางแปลง ต้องปฏิเสธพัลวัน ยังจำภาพทากตัวแรกมาเกาะที่แขน พอจับดึง ตัวมันยืดตามมือ ไม่ยอมหลุด ต้องให้ช่างสำรวจช่วย ตอนหลังเคยเจอทากดูดวันเดียวสูงสุด (ดึงไปนับไป)55ตัว ที่เขื่อนมูดา ในเขตมาเลเซีย ใกล้กับเบตง มันดูดแต่เลือดชั่ว เหลือเลือดดีให้เราทำงานต่อได้
ตอนพักแรมที่วัดปากจั่น อำเภอกระบุรี ระนอง โชคดีศาลาวัดว่าง ขออนุญาตเจ้าอาวาส ไม่ต้องกางเต้นท์ ช่างสำรวจซื้อจำปาดะมากิน รูปร่างคล้ายขนุน แต่ลูกเล็ก รสชาดหวานหอม อร่อยมาก มีข้อเสียคือเวลาเคี้ยว เหนียวหนืดติดฟันและกลิ่นฉุนเกินบรรยาย พอตกค่ำ หลวงพี่ในวัด มาคุยเป็นเพื่อน ถามว่าได้กลิ่นอะไรไหม ผมขอโทษที่เอาจำปาดะมากิน กลิ่นเลยติดค้างศาลา หลวงพี่มองหน้าแล้วบอกคงไม่ใช่จำปาดะหรอก เออจริง นี่มันกลิ่นเหม็นตุๆ จำปาดะ เหม็นแต่ก็มีความหอมแฝงอยู่ ด้วยความหวังดี หลวงพี่จึงบอกว่า พอดีเมื่อวานวางศพไว้ ตรงที่โยมปูเสื่อนอนนั่นแหละ น้ำเหลืองไหลลงตามร่องล้างไม่หมด ยังไงก็ขยับไปหน่อยแล้วกัน คุยต่อสักครู่หลวงพี่ก็กลับไปจำวัด ผมขยับเสิ่อห่างออกไปจากจุดเดิม3เมตร พร้อมยกมือขอโทษที่ไปนอนทับ ทายสิว่าคืนนั้น ผมหลับไหม? ไม่เหลือหรอกครับ เพลียกับการสำรวจมาทั้งวัน กรึ๊บนิดหน่อยตอนหัวค่ำ พอหลวงพี่กลับ ก็ดวดชุดใหญ่ให้เมาหลับไปเลย รุ่งเช้าเก็บข้าวของออกทำงานทันที
ผลการสำรวจ7วันแรก ไม่มีผลงานเด่นอะไรนอกจากทราบว่าตรงคอคอดกระเป็นหินแปรสัมผัส และแม่น้ำกระบุรีวิ่งไปตามรอยเลื่อน แต่ก็ได้ประสบการณ์มากพอ พร้อมที่จะเป็นนักธรณีวิทยาทำงานตามที่ได้รับมอบหมายอย่างสุดกำลังความสามารถ
เลิศสิน รักษาสกุลวงศ์ 26 เมษายน 2564
.
ที่มา
- https://www.facebook.com/เลิศสิน รักษาสกุลวงศ์
รวบรวมข้อมูลและภาพ
-------------------------------------------------
Lertsin บทความ เลิศสิน รักษาสกุลวงศ์ (Lertsin Raksaskulwong) รวมข้อมูล-------------------------------------------------