Nares เดจาวูที่ไม่อยากเจออีก

Nares เดจาวูที่ไม่อยากเจออีก

รูปที่ 1 ผลกระทบมาถึงประเทศไทย รวมทั้งตึกสูงในกทม.

ศุกร์ที่ 28 มีนาคม 2568 เวลาประมาณ 14.20 น. ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาไม้ประดู่ ดูเทปการแข่งขันตะกร้อชิงแชมโลก ซึ่งแข่งขันที่อินเดีย ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะเป็นเวลาหลายวินาที อาการคล้ายคลึงกับตอนที่นั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดที่กรมทรัพยากรธรณี เมื่อปี 2518 อารมณ์ที่สนองตอบในวินาทีนั้นก็คล้ายกัน คือสงสัยว่า เมื่อคืนเราดื่มเหล้ามากไปหน่อยหรือเปล่าหว่า จนกระทั่งมีข่าวตามว่านี่คือแผ่นดินไหว ที่มีขนาด 8.2 เกิดมีความลึก10 กิโลเมตร ตามแนวรอยเลื่อนสะกาย 17.2 กิโลเมตร ทางทิศใต้ของเมืองมัณฑะเลย์ ประเทศเมียนมา แล้วจากนั้น ประมาณ 6 นาทีต่อมา ก็ส่งผลกระทบมาถึงประเทศไทย รวมทั้งตึกสูงในกทม. (รูปที่ 1 และ 2) ซึ่งแผ่นดินไหวเมื่อปี 2517 นั้น มีขนาดเล็กกว่าคือเพียง 5.6 เท่านั้น แม้จะผู้คนจะรับรู้กันได้ทั่วมุมเมือง แต่ก็ไม่มีรายงานว่าเกิดความเสียหายต่ออาคารบ้านเรือน

รอยเลื่อนสะกายนั้น ฝรั่งเรียกสะเกียง (Sagiang Fault) คนไทยเรียกสะแกง เป็นรอยเลื่อนที่เคลื่อนตัวเหลื่อมกันด้านข้าง (strike slip fault) โดยในปัจจุบันมีการเคลื่อนตัวไปทางด้านขวา (right lateral ; dextral) นับว่าเป็นรอยเลื่อนที่มีพลัง(active fault) มีความยาวในแนวเหนือ-ใต้โดยประมาณ และยาวกว่า หนึ่งพันกิโลเมตร จากชายแดนอินเดีย กับเมียนมา ลงไปถึงทะเลอันดามัน และที่สำคัญก็คือ รอยเลื่อนมีพลังขนาดใหญ่ 3 แนวในไทย คือ รอยเลื่อนแม่ปิง(Wang Chao Fault) รอยเลื่อนศรีสวัสด์ และรอยเลื่อนเจดีย์สามองค์ (Three Pagodas Fault) ที่มีแนวการวางตัวในแนวตะวันตกเฉียงเหนือ-ตะวันออกเฉียงใต้นั้น (รูปที่ 3) ล้วนแล้วแต่บิดตัวเป็นแนวเหนือ-ใต้ เข้าไปเชื่อมกับรอยเลื่อนสะกายในบริเวณตะเข็บชายแดนไทย-เมียนมา
การเคลื่อนไหวของแผ่นดินตามแนวรอยเลื่อนสะกายนั้น หากรุนแรงพอ จึงอาจจะถ่ายถอดเข้ามาตามแนวของรอยเลื่อนที่พบในประเทศไทยบ้าง โอกาสที่จะมีจุดศูนย์กลางของแผ่นดินไหวในรอยเลื่อนเหล่านี้จึงมีบ้าง แต่ อย่างไรก็ตาม แผ่นดินไหวที่เกิดจากรอยเลื่อนเหลื่อมข้าง (เปลือกโลกเคลื่อนตัวผ่านกัน) จะไม่รุนแรงเหมือนแผ่นดินไหวที่แผ่นดินมุดกัน ดั่งเช่นอินโดนีเซีย และญี่ปุ่น คนไทยเราก็พอจะวางใจได้ ตราบได้ที่อาคารก่อสร้างต่างๆ มีการปฏิบัติตามข้อแนะนำในด้านวิศวกรรมธรณีและวิศวกรรมก่อสร้าง