Sathian ตอนที่ 22….ช่วงนี้ว่างสุดๆเพราะยังเดินไม่ได้

กับคุณภิญโญ วิศวกรควบคุม ซึ่งเป็นข้าราชการบำนาญรุ่นน้อง ตำแหน่งสุดท้ายก่อนเกษียณเป็น อสจ. ลำปาง

11 พฤศจิกายน 2566… อุตส่าห์หากรรมมาทำเหมือง ตอนที่ 22….ช่วงนี้ว่างสุดๆเพราะยังเดินไม่ได้ การเป็นนักธรณีเมื่อจะทำเหมืองก็ต้องนึกถึงการอนุรักษ์แร่ด้วย และที่แน่ๆ บริเวณที่จะทำเหมืองต้องมีความสมบูรณ์ของแร่ที่ดี ความเข้าใจของคนทั่วไปขณะนั้นคิดกันไปว่าการทำเหมืองคือการทำลายป่าและสิ่งแวดล้อม ซึ่งก็เป็นความจริงแต่เป็นอวิชชา เพราะป่าไม้ก็ดีสิ่งแวดล้อมก็ดีเราแก้ไขได้ แต่ ทรัพยากรธรรมชาติชนิดแร่ หิน เมื่อหมดไปแล้วก็ไม่สามารถทำให้มีขึ้นมาใหม่ไม่ได้ ดังนั้นเราจึงต้องมีการอนุรักษ์แร่ ฝรั่งเรียก mineral conservation ต่างกับป่าไม้ที่ใช้คำว่า preservation ความหมายของการอนุรักษ์แร่ก็คือให้นำแร่ออกมาใช้ให้คุ้มค่าที่สุดและตรงตามเวลาที่ต้องการด้วย แร่มีมากมายหลายชนิดและผู้ผลิตแร่ก็มีอยู่ทั่วโลก ครั้งหนึ่งแร่เหล็กขาดแคลน ฃึ่งประเทศจีนมีปัญหาในขณะนั้น เมืองไทยก็มีราคาดี เราก็เพิ่งจะเริ่มขอเหมืองแต่กว่าจะได้มาซึ่งประทานบัตรก็เป็นปีๆ และพอได้ราคาแร่ก็ถูกลงตามกฏของอุปสงค์และอุปาทาน ก็ขาดทุนไปตามๆกัน เวลาในการดำเนินเรื่องราวคำขอจึงเป็นเรื่องที่สำคัญ ยากที่สุดขณะนั้นรวมถึงปัจจุบัน คือ การป้องกันปัญหาผลกระทบสิ่งแวดล้อม คือ การเขียนมาตรการต่างๆ หรือที่เรียกกันง่ายๆว่า รายงาน EIA ถ้าไม่ผ่าน ก็คือ ตีตั๋วแล้วไม่ได้ดูหนัง นั่นเอง เราจึงต้องยอมรับเงื่อนไขทุกชนิด เพื่อดูหนังไว้ก่อน…