แหล่งมรดกโลก เอเชียตะวันออก ญี่ปุ่น 1994 โบราณสถานแห่งเกียวโตโบราณ (Historic Monuments of Ancient Kyoto)

2537/1994 โบราณสถานแห่งเกียวโตโบราณ (นครเกียวโต, อุจิ และโอสึ) / Historic Monuments of Ancient Kyoto (Kyoto, Uji and Otsu Cities)

ตำแหน่งที่ตั้ง 35.02499190985212, 135.74650568958367

อนุสรณ์สถานทางประวัติศาสตร์เกียวโตโบราณ (Historic Monuments of Ancient Kyoto) เป็นแหล่งมรดกโลกที่ตั้งอยู่ในนครเกียวโตและเมืองอูจิ จังหวัดเกียวโต และเมืองโอตสึ จังหวัดชิงะ ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกใน การประชุมคณะกรรมการมรดกโลกสมัยสามัญครั้งที่ 18 เมื่อ พ.ศ. 2537 (ค.ศ. 1994) ที่จังหวัดภูเก็ต ประเทศไทย โดยผ่านเกณฑ์การพิจารณาดังนี้

- เป็นสิ่งที่มีอิทธิพลยิ่งผลักดันให้เกิดการพัฒนาสืบต่อมา ในด้านการออกแบบทางสถาปัตยกรรม อนุสรณ์สถาน ประติมากรรม สวน และภูมิทัศน์ ตลอดจนการพัฒนาศิลปกรรมที่เกี่ยวข้อง หรือการพัฒนาการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ ซึ่งได้เกิดขึ้นในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง หรือบนพื้นที่ใด ๆ ของโลกซึ่งทรงไว้ซึ่งวัฒนธรรม

- เป็นตัวอย่างอันโดดเด่นของประเภทของสิ่งก่อสร้าง อันเป็นตัวแทนของการพัฒนาทางด้านวัฒนธรรม สังคม ศิลปกรรม วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี อุตสาหกรรม ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ

เกียวโต (Kyoto) เป็นเมืองหลวงและที่ประทับของ จักรพรรดิญี่ปุ่น ติดต่อกันมานานกว่าพันปี เมืองเกียวโตสร้างขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 794 โดยมีการออกแบบและวางผังเมืองเลียนแบบ เมืองฉางอัน (ปัจจุบันคือเมืองซีอาน) อดีตเมืองหลวงของจีนในสมัยนั้น เกียวโตเป็นศูนย์กลางศิลปะ ประเพณี และวัฒนธรรม กับการปกครองของจักรพรรดิมาจนถึงช่วงกลางศตวรรษที่ 19

มรดกทางวัฒนธรรมล้ำค่าเมืองเกียวโต คือ สถาปัตยกรรมของวัดวาอาราม บ้านเรือน อนุสรณ์สถาน และปราสาทโบราณที่ทำด้วยไม้ศิลปะญี่ปุ่น สวนญี่ปุ่นและสวนแบบเซนซึ่งเป็นต้นแบบการออกแบบสวนทั่วโลกในปัจจุบัน วัดจีนและวัดของศาสนาพุทธมีอิทธิพลต่อรากฐานของวัด
ในญี่ปุ่นอยู่มาก เมื่อญี่ปุ่นย้ายเมืองหลวงมาอยู่ที่เมืองเกียวโต (ค.ศ. 794) ซึ่งในขณะนั้นมีชื่อว่า เมืองเฮอันเกียว ขุนนางและข้าราชบริพารมาสร้างบ้านเรือนแวดล้อมราชสำนัก อยู่ที่เกี่ยวโตประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นเรียกยุคนี้ว่า ยุคเฮอัน

เมืองเกี่ยวโตเป็นศูนย์กลางศิลปวัฒนธรรมและประเพณีของญี่ปุ่นเป็นเวลานานกว่า 400 ปี (Heian Period, ค.ศ. 794-1192) ตอนปลายยุคนี้นักรบซามูไรเริ่มเรืองอำนาจและมีอิทธิพลมากขึ้น จนเกิดสงครามกลางเมืองขึ้นในปี ค.ศ. 1185 เป็นผลให้มีการตั้ง เมืองคามาคูระ (Kamakura) ขึ้นเป็นศูนย์กลางอำนาจของนักรบซามูไร แต่ศูนย์กลางการปกครองญี่ปุ่นยังอยู่ที่เมืองเกียวโต ตัวอย่างสถาปัตยกรรมญี่ปุ่นในยุคนี้ คือ บ้านพักขุนนางเซกิซึอิ (Sekisui-in) ที่วัดโคซัน (Kozan-j) ต่อมาเป็นยุคโชกุนมูโระมาจิได้มีการสร้างวัดขนาดใหญ่ของ นิกายรินไซเซน (Rinzai Zen) คือ วัดเตมะยึ (โemyu-ji) กับการสร้างสวนแบบเซนที่ วัดไซโฮ (Saiho-il ได้รับการยกย่องมาก ในฐานะสวนต้นแบบในศตวรรษที่ 14 เป็นยุคที่โซกุนมูโระมาจิ (Muromachi Period, ค. ศ. 1333-1568) รุ่งเรืองที่สุด งานสถาปัตยกรรมเด่นของยุคมีจำนวนมาก เช่น บ้านพัก โซกุนอาชิคางะ โยชิมิตซี (Shogun Ashikaga Yoshimitsu) ซึ่งในภายหลังได้กลายมาเป็นสวนของ วัดคินคะคู หรือวิหารทองคำ ได้รับการยกย่องว่าเป็นสวนญี่ปุ่นที่งดงามด้วยศิลปะบริสุทธิ์ สวนนี้อยู่หน้ากูฏิของเจ้าอาวาส วัดเรียวอัน (Ryoan-i)

ระหว่างสงครามโอนิน (Onin War, ค.ศ. 1467-1477) เมืองเกียวโตได้รับความเสียหายมาก พ่อค้าในเมืองเกียวโตที่เริ่มมีอิทธิพลขึ้นมาแทนที่พวกขุนนางที่อพยพหนีสงครามไปอยู่อื่น ได้ช่วยกันระดมทุนรวบรวมทุนทรัพย์เอามาทำการฟื้นฟูเมือง เวลานั้นศูนย์กลางการเมืองการปกครองของญี่ปุ่นได้ย้ายไปอยู่ที่เมืองเอโดะ Edo (ปัจจุบันคือกรุงโตเกียว-Tokyo) ในยุคนี้มีการสร้างปราสาทโงโจ (Ngojo) ที่มั่นคงแข็งแรงขึ้นกลางเมืองเกียวโต ในช่วงศตวรรษที่ 16 เมื่อบ้านเมืองสงบปลอดจากเรื่องการเมือง พ่อค้า ขุนนาง และนักรบได้ร่วมมือกันสร้างอนุสรณ์สถานที่สำคัญหลายแห่ง เช่น กลุ่มอาคารบ้านพักซันโป (Sanpo-in) กับสวนแห่งวัดไดโกะ (Daigo-jo) ในศตวรรษต่อมามีการสร้างวัดเฮอันและศาลเจ้าต่างๆ และมีการบูรณะฟื้นฟูศาลเจ้าและวัดเก่าแก่ เช่น วัดคิโยะมิซึ (Kiyomizu-dera) หรือที่คนไทยมักเรียกกันในชื่อ วัดน้ำใส โดยอนุรักษ์ศิลปะดั้งเดิมเอาไว้ ตั้งแต่นั้นมา เมืองเกียวโต ได้กลายเป็นจุดหมายปลายทางของนักแสวงบุญของญี่ปุ่น

สถาปัตยกรรมที่เป็นจุดเด่นและสำคัญที่สุดในเมืองเกียวโต คือ วัดคินคะคูจิ หรือวิหารทองคำ (Kinkakuji หรือ Golden Pavillion หรือรู้จักกันในซื่อ Rokuon-j) หนึ่งในอนุสรณ์สถานที่ได้รับการขึ้นทะเบียนให้เป็นมรดกโลกด้านวัฒนธรรมขององค์การยูเนสโกแห่งสหประชาชาติเมื่อปีค.ศ. 1994 รวมทั้งสถานที่ต่างๆ ที่เป็นอนุสรณ์สถานและก่อสร้างขึ้น ในยุคสร้างเมืองเฮอันเกี่ยว (Heian-kyo) ในตอนปลายศตวรรษที่ 8 เช่น ศาลเจ้าชินโต ชื่อ อะโมมิโอยะ (Amomioya-jinia) และคามวะไกกาอุซิ (Ksimwakeikauchijinja) วัดพุทธศาสนาชื่อ โตจิ (To-ji หรือชื่อเต็มๆ ว่า Kyo-o-gokokuji) กับวัดคิโยนิม (Kiyornim-dera) ฯลฯ

ทั้งนี้รัฐบาลญี่ปุ่นได้ออกกฎหมายคุ้มครองสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์เมื่อปีค.ศ. 1871 และออกกฎหมายอนุรักษ์ศาลเจ้ากับวัดต่างๆ ไว้เมื่อปีค.ศ. 1897 เพื่อสงวนและรักษาสถานที่สำคัญในประวัติศาสตร์และศิลปวัฒนธรรมญี่ปุ่นเอาไว้เป็นมรดกของมวลมนุษยชาติต่อไป

รายนามสถานที่อนุสรณ์สถานทางประวัติศาสตร์เกียวโตโบราณ

ชื่อ	ประเภท	รูปภาพ
ศาลเจ้าคาโมวาเกอิกาซูจิ (Kamo Wake-ikazuchi Jinja) หรือ ศาลเจ้าคามิงาโมะ (Kamigamo Jinja)	ศาลเจ้าชินโต
ศาลเจ้าคาโมมิโอยะ (Kamo Mioya Jinja) หรือ ศาลเจ้าชิโมงาโมะ (Shimogamo Jinja)	ศาลเจ้าชินโต
เคียวโอโงโกกูจิ (Kyōōgokoku-ji) หรือ โทจิ (Tō-ji)	วัดพุทธชิงงง
วัดคิโยมิซูเดระ (Travel Japan Kyoto Kiyomizu-dera) หรือวัดน้ำใส	วัดพุทธ
เอ็นเรียกูจิ (Enryaku-ji )	วัดพุทธเท็นได
ไดโงจิ (Daigo-ji)	วัดพุทธชิงงง
นินนาจิ (Ninna-ji)	วัดพุทธชิงงง
เบียวโดอิง (Byōdō-in)	วัดพุทธที่จัดขึ้นร่วมกันโดย โจโด ชู และ เท็นได
ศาลเจ้าอูจิงามิ (Ujigami Jinja)	ศาลเจ้าชินโต
โคซันจิ (Kōzan-ji)	วัดพุทธชิงงงของศาสนวิชชาลัยโอมูโระ
ไซโฮจิ (Saihō-ji) หรือ วัดมอส (Koke-dera)	วัดพุทธเซน-รินไซ
เท็นรีวจิ (Tenryū-ji) หรือ วัดมังกรสวรรค์	วัดพุทธเซน-รินไซ ของศาสนวิชชาลัยเท็นรีว
โรกูอนจิ (Rokuon-ji) หรือ วัดศาลาทอง (Kinkaku-ji)	วัดพุทธเซน-รินไซ
จิโชจิ (Jishō-ji) หรือ วัดศาลาเงิน (Ginkaku-ji)	วัดพุทธเซน-รินไซ
เรียวอันจิ (โรมาจิ: Ryōan-ji) หรือ วัดแห่งมังกรสงบ	วัดพุทธเซน-รินไซ ของศาสนวิชชาลัยเมียวชินจิ
นิชิฮงงันจิ	วัดพุทธ โจโดะ ชินชู
*ปราสาทนิโจ (Nijō-jō หรือ* Nijo Castle)**	ปราสาทญี่ปุ่น, ป้อมปราการ