Lertsin 004 คาถาห้ามฝน
004 คาถาห้ามฝน
ฝน คือ ปรากฏการณ์ธรรมชาติที่นักธรณีวิทยาไม่ชอบหากกำลังทำงานภาคสนาม เพราะทำให้งานสำรวจเป็นไปอย่างไม่ราบรื่น โดยเฉพาะถ้าต้องสำรวจและค้างแรมอยู่ในเขาริมห้วย เพราะอาจเกิดภัยน้ำป่าคร่าชีวิตได้ ดังนั้นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับนักธรณีวิทยาในการออกภาคสนามคือระหว่างเดือนพฤศจิกายนถึงกลางเดือนพฤษภาคม แต่บางครั้งก็จำเป็นต้องออกภาคสนามในฤดูฝน
ปี พ.ศ. 2523-2524 ได้รับภารกิจทำแผนที่ธรณีวิทยาบริเวณอำเภอแม่สอด แม่ระมาด ท่าสองยาง พื้นที่เป็นเขาสูงต้องอาศัยการเดินและค้างแรมในป่า ต้องจ้างพรานนำทางไปด้วย ทริปนั้นเกิดในเดือนมิถุนายน พรานนำทางเป็นพวกยางแดง (กระเหรื่ยงที่อาศัยตามที่ราบ) ทุกอย่างทำท่าจะราบรื่นจนคืนที3ในป่าเราตั้งแคมป์ในหุบเขาใกล้ทางน้ำ ประมาณ4โมงเย็น ลูกหาบเริ่มหุงหาอาหาร เพราะทุกอย่างต้องเสร็จสิ้นก่อนมืด แต่ทันใดนั้นอากาศเริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว เมฆครึ้มเต็มท้องฟ้า ถ้าฝนตก พวกเราลำบากแน่ ยิ่งถ้าเกิดน้ำป่าทะลักนั่นหมายถึงชีวิตของพวกเราคงถูกกวาดไปกับสายน้ำ แต่จะย้ายแคมป์คงไม่ทันการ ขณะที่กำลังสับสน ทำอะไรไม่ถูก เห็นพรานชาวยางแดงผู้นั้นหิ้วย่ามแล้วเดินออกไปรอบๆบริเวณที่ตั้งแคมป์ มือถือกิ่งไม้ฟาดโน่นฟาดนี่ ปากพรึมพรำอะไรก็ไม่รู้ สิ่งที่ได้เห็นคือท้องฟ้าเหนือที่ตั้งแคมป์เริ่มสว่าง คืนนั้นไม่ได้นอนเพราะกลัวฝน กลัวน้ำป่า แต่ก็มีเพียงฝนปรอยเล็กน้อย
รุ่งขึ้นผมถามพรานว่า เมื่อวานใช้คาถาห้ามฝนใช่ไหม? เขามองหน้าแล้วบอกว่าทำไมรู้ เชื่อด้วยหรือ เชื่อสิ สอนได้ไหม เขาบอกถ้าไม่ได้ฝึกเอาไปก็ลืม หรือถ้าใช้ครั้งเดียวก็ลืม ผมอ้อนวอนขอให้เขาสอน บอกเขาว่าจะใช้ยามจำเป็นจริงๆ เขาบอกว่าได้แต่ห้ามจดและห้ามบอกคนอื่น เขาจะบอก3ครั้ง ให้จำเอง ในเวลานั้น ความจำผมไม่เป็นรองใครหรอก คาถาที่เขาบอก มีไม่เกิน16คำ เวลาใช้ให้เดินรอบ ท่องคาถา 3 จบ กลับจากทริปนั้นผมก็ไม่ได้บอกใครและก็ซื่อตรง(บื้อ)ไม่คิดจด จนลืมไปเลย
ปี2545 ได้รับมอบหมายให้เป็นหัวหน้าทีมฝึกสอนเด็กนักเรียนในอำเภอภูเวียงทั้งในและนอกหุบเขา (สมัยนั้นยังไม่มีอำเภอเวียงเก่า)จำนวน200คนให้สามารถเป็นยุวมัคคุเทศก์ไดโนเสาร์ได้ นอกจากความรู้ในห้องเรียนแล้ว มีการแบ่งกลุ่มเดินขึ้นเขาในเขตอุทยานแห่งชาติภูเวียง เพื่อดูหลุมขุดค้นไดโนเสาร์ ของกรมทรัพยากรธรณี เด็กๆสนุกกันมาก ทีมงานก็พลอยมีความสุขไปด้วย อยู่ๆฟ้าเปลี่ยนสีเร็วมาก เร็วจนน่าตกใจ ทัองฟ้ามีดครึ้มทำท่าว่าฝนจะตกหนักมาก
ผมกังวลใจสุดๆ เพราะคงรับผิดชอบไม่ไหวแน่หากเกิดอะไรขึ้นกับเด็กที่ต้องเผชิญฝนตกหนักขณะอยู่บนเขา นึกถึงคาถาห้ามฝน ลืมแล้ว ไม่น่ะ ต้องไม่ลืม นึกถึงหลวงปู่ทิม นึกถึงพรานยางแดง แล้วก็เดินๆๆๆๆ ท่องคาถาเท่าที่จำได้ ถูกผิดไม่สนใจ มุ่งมั่นขอแต่ไม่ให้มีฝนโอ..สวรรค์โปรด ฟ้าเริ่มเปิด รีบสั่งให้ทีมงานพาเด็กทุกคนลงจากเขา ใช้เวลาร่วมชั่วโมง เมื่อทุกคนอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว ฝนเริ่มตกและตกหนักขึ้นเรื่อยๆ นึกไม่ออก ถ้าตกหนักแบบนี้ในขณะที่เด็ก200คน ยังอยู่บนเขา จะเกิดอะไรขึ้น ทีมงานก็แปลกใจที่ฝนมาตกหลังจากที่ทุกคนลงมาหมดแล้ว
ในทางวิทยาศาสตร์ มีหลายปัจจัยที่ควบคุมให้ฝนตกหรือไม่ตก อีกเรื่องหนึ่งทีน่าแปลกใจคือ ตอนนี้ผมลืมคาถานั้นโดยสิ้นเชิง เหมือนที่พรานยางแดงเคยบอกไว้ว่าใช้ได้ครั้งเดียว นึกยังไงก็นึกไม่ออก จะว่าเริ่มเป็นโรคสมองเสื่อมก็ไม่น่าใช่ เพราะเรื่องที่จะนำมาเล่าให้ฟังต่อๆไป ล้วนกลั่นมาจากความทรงจำไม่มีบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรอันใดเลย แม้จะได้ชื่อว่าเป็นนักธรณีวิทยา ซึ่งเป็นสาขาหนึ่งของวิทยาศาสตร์ แต่สารภาพจากก้นบึ้งของหัวใจเลยว่า ศรัทธาและเชื่อมั่นว่า "คาถาห้ามฝน" มีจริง
เลิศสิน รักษาสกุลวงศ์ 15 เมษายน 2564
.
ที่มา
- https://www.facebook.com/เลิศสิน รักษาสกุลวงศ์
รวบรวมข้อมูลและภาพ
-------------------------------------------------
บทความ เลิศสิน รักษาสกุลวงศ์ (Lertsin Raksakulwong) รวมข้อมูล-------------------------------------------------