HighMoon SDGs เป้าหมายที่ 2 ความหิวลดลงเหลือศูนย์
ฉันไม่คิดว่าฉันจะกินได้อีกต่อไปแล้ว
คำอธิบายเพิ่มเติม
เป้าหมายที่ 2 ความอดอยากต้องหมดไปเป็น 0
ภาพการ์ตูนนี้แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างอย่างสุดขั้วของปัญหาความมั่นคงทางอาหาร ระหว่างประเทศที่พัฒนาแล้วและประเทศกำลังพัฒนา โดยแบ่งภาพออกเป็นสองส่วน
ส่วนแรก เป็นภาพเด็กๆ ในประเทศที่พัฒนาแล้ว กำลังรับประทานอาหารบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารหลากหลาย แต่พวกเขากลับแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย และพูดว่า "กินไม่ไหวแล้ว" สื่อถึงปัญหาการมีอาหารมากมายและการกินที่เหลือทิ้งไปเป็นขยะ
ส่วนที่สอง เป็นภาพเด็กๆ ในประเทศกำลังพัฒนา กำลังแบ่งอาหารกันกินจากหม้อใบเล็กๆ โดยมีเพียงอาหารจำนวนน้อยนิด และพวกเขายังคงมีสีหน้าหิวโหย แต่ก็พูดประโยคเดียวกันว่า "กินไม่ไหวแล้ว" ซึ่งในที่นี้สื่อถึงปัญหาการขาดแคลนอาหาร
ภาพนี้ต้องการสื่อสารว่า แม้จะใช้คำพูดเดียวกัน แต่ความหมายกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง สะท้อนให้เห็นถึงความเหลื่อมล้ำอย่างรุนแรงในเรื่องอาหาร ในขณะที่ประเทศที่พัฒนาแล้วมีอาหารเหลือเฟือจนต้องทิ้ง ประเทศกำลังพัฒนากลับมีผู้คนจำนวนมากที่ต้องเผชิญกับความอดอยาก
ข้อความในภาพยังระบุว่า อาหารที่ถูกทิ้งในประเทศญี่ปุ่น คิดเป็นปริมาณแคลอรี่ที่เพียงพอสำหรับเลี้ยงดูประชากร 42 ล้านคน ซึ่งเป็นตัวเลขที่น่าตกใจ และชี้ให้เห็นถึงความจำเป็นในการแก้ไขปัญหาความมั่นคงทางอาหาร และการกระจายอาหารอย่างเป็นธรรม เพื่อให้ทุกคนบนโลกสามารถเข้าถึงอาหารได้อย่างเพียงพอ
-------------------------------------------------
ที่มา
- https://highmoonkobo.net/sdgs/
รวบรวมข้อมูลและภาพ
-------------------------------------------------
-------------------------------------------------